Precedensowa wygrana przed WSA

03.03.2014 r. przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym we Wrocławiu zapadło ważne rozstrzygnięcie dot. możliwości skorzystania z przewidzianej w Ordynacji podatkowej obniżonej, 75% stawki odsetek za zwłokę.
Prowadzona przez Kancelarię sprawa dotyczyła możliwości skorzystania z ww. preferencji w sytuacji, w której podatnik wpłacając z opóźnieniem podatek akcyzowy (ze względu na wątpliwości dot. kwalifikacji nabywanego wewnątrzwspólnotowo towaru) złożył dwa komplety dokumentów: deklaracje oraz – równocześnie – ich korekty.
W deklaracjach wykazano historyczne podejście do nabywanego towaru (jako niepodlegającego opodatkowaniu akcyzą), natomiast w korektach towar ujęto zgodnie z ostatecznie ustaloną kwalifikacją (towar akcyzowy).
Organy skarbowe obydwu instancji odmówiły Podatnikowi możliwości skorzystania z obniżonej stawki odsetek za zwłokę, argumentując, że brak było jakiegokolwiek odstępstwa czasowego pomiędzy złożeniem deklaracji i ich korekt (a wystarczająca była by choćby „1 sekunda”) oraz, że podatnik w momencie złożenia dokumentów posiadał jeden stan wiedzy w związku z czym nie mógł wykazać towaru raz jako niepodlegającego akcyzie, a raz jako objętego tym podatkiem.
W konsekwencji organy skarbowe uznały złożone przez Podatnika deklaracje za „nieistniejące” a ich korekty – za deklaracje „pierwotne”.
Kancelaria reprezentowała Klienta w sporze z organami oraz przed WSA. Po rozpoznaniu skarg sąd podzielił w całości prezentowaną przez nas argumentację oraz uchylił postanowienia organów obydwu instancji. W ustnych motywach rozstrzygnięcia WSA podkreślił m.in., że:
– formalny brak odstępstwa czasowego pomiędzy złożeniem deklaracji i ich korekt  nie ma znaczenia dla możliwości skorzystania z obniżonej stopy odsetek. W tym zakresie należy bowiem mieć na uwadze przede wszystkim cel regulacji – tj. premiowanie  tych podatników, którzy dobrowolnie uregulowali zaległości, zanim organy podjęły czynności mające na celu ich wyegzekwowanie,
– organy skarbowe nie mają uprawnienia do arbitralnego oceniania czy złożony przez podatnika dokument był potrzebny, jest deklaracją, korektą czy też „nie istnieje”.
Decyzja co do sposobu wypełnienia i zakwalifikowania dokumentu jako deklaracji / korekty należy bowiem wyłącznie do podatnika. Jeżeli organ uzna natomiast, że zawarte w dokumencie dane są nieprawidłowe, to może tę kwestię wyjaśnić w drodze odpowiedniego postępowania i decyzji określającej wysokość zobowiązania podatkowego.
– działanie podatnika (np. właśnie złożenie łącznie deklaracji i ich korekt) ukierunkowane na skorzystanie z przewidzianej w przepisach preferencji nie może być oceniane jako nadużycie prawa.
Rozstrzygnięcie WSA cieszy tym bardziej, że dotyczy kwestii nieuregulowanych wprost w ustawie i stanowi przykład odejścia od profiskalnej wykładni przepisów podatkowych. Ponadto, sformułowane przez WSA tezy mogą znaleźć zastosowanie nie tylko w tej konkretnej sprawie, ale także innych dotyczących podatków samowymiarowych.